یا صاحب الزمان

توحید صفاتی

انسان به جای می رسد که می بیند هر صفت کمالی اصالتا از آن خداست. یعنی می بیند که جز خدا کسی حقیقتا علم ندارد، علمهای دیگران، جلوه ای است از علم الهی. به اصطلاح می گویند که رق الزجاج و رقت الخمر یعنی کسی که از بیرون نگاه می کند ساعری می بیند سرخ رنگ که در آن چیزی نیست یا شرابی ارغوانی بی ساغر. صفات خدا وقتی در خلق جلوه گر می شود گویا صفات خلق است از آن خدا نیست ما چنین می پنداریم که قدحی است تهی از می دیگری که توجهش را بهتر جلب کند گویا می بیند که دیگر قدحی در کار نیست. هر آدمی به مثابه یک پیاله است و صفات کمال الهی در او به مثابه می است بعضی پیاله را می بینند ولی عرفا می را می بینند همچنانکه انسان در اثر تزکیه می تواند پیاله را آن قدر شفاف کند که در او جز می دیده نشود